To Gentlemen’s Guide μεταφέρθηκε

Από την 1η Δεκεμβρίου του 2014 αυτό εδώ το blog θα παίζει το ρόλο του αρχείου για τα κείμενα που γράφτηκαν μέχρι τότε. Το Gentlemen’s Guide δεν πεθαίνει. Γίνεται ενότητα του νέου μου site, του Homo Ludens.

Εδώ εξηγώ το γιατί.

Το κορίτσι πίσω από το “Moon River”

Η ιστορία ενός τραγουδιού που δεν το ήθελαν στην ταινία, αλλά κέρδισε το Όσκαρ, κι ενός κοριτσιού που δεν το ήθελαν στην ταινία, αλλά που η ταινία μιλά για τη ζωή του.

Παίζοντας με την Ιστορία: Το “Ξενοδοχείο Grand Budapest” στο μεταίχμιο δύο πολέμων

«Η Δημοκρατία της Ζουμπρόβκα πριν τον πόλεμο: Μια κεντροευρωπαϊκή μελέτη περιστατικού περί κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής αναστάτωσης». Αυτή είναι η φράση που σε υποδέχεται στο akademiezubrowka.com, το site που συνοδεύει το υπέροχο “The Grand Budapest Hotel” του Wes Anderson, ως το απαραίτητο λυσάρι που χρειάζεσαι για να συνδέσεις όλες τις τελείες σχετικά με το φόντο πάνω στο οποίο διαδραματίζεται η περιπέτεια του Mr. Gustave και του πιστού του βοηθού Zero.

Σύμφωνοι, δεν υπήρξε ποτέ Δημοκρατία της Ζουμπρόβκα. Ούτε κάποιος μεγάλος πόλεμος ξέσπασε στην Κεντρική Ευρώπη το 1932. Και βέβαια, το Ξενοδοχείο Grand Budapest δεν δέσποζε πάνω από τις Άλπεις και δεν κατεδαφίστηκε όταν η πρώτη του αίγλη έσβησε. Γιατί πολύ απλά δεν χτίστηκε ποτέ. Αλλά το παραμύθι του Anderson ελάχιστα απέχει από την κεντροευρωπαϊκή πραγματικότητα των δύο μεγάλων πολέμων. Κι αυτό είναι που τον κάνει τόσο σπουδαίο ως δημιουργό. Ομολογώ ότι είμαι fan του φανατικός. Από αυτούς που σέρνονται με τη γλώσσα έξω από τη λαχτάρα ξωπίσω του κάθε φορά που ανακοινώνει ταινία ή σκαρώνει κανα δεκάλεπτο βιντεάκι σαν αυτό ή αυτό. Αλλά ο λόγος που λάτρεψα το “Grand Budapest” ακόμη περισσότερο από τις ως τώρα ταινίες του είναι το υπέροχό του timing με μια επέτειο 100 χρόνων από την πιο πρόσφατη περίεργη εποχή που έζησε η ανθρωπότητα. Κι επειδή είμαι αρρωστάκι με την Ιστορία –και βλέποντας την ταινία έψαξα να βρω αναφορές σε κάθε της σκηνή. Εις μάτην, βέβαια. Ο Anderson είναι τέτοιος μαέστρος, ώστε την ίδια ώρα που χρησιμοποιεί με αριστουργηματικό τρόπο τους συμβολισμούς, καταφέρνει να ξεφεύγει από κάθε κοινοτοπία πραγματικής εξίσωσης με χαρακτήρες, τόπους, καταστάσεις αληθινές, καθιστώντας το τελικό αποτέλεσμα αθώο και το όποιο δράμα του πιο εύκολα διαχειρίσιμο. Δυσκολεύεσαι να κλάψεις όταν πεθαίνει ένας ήρωας του Anderson, να το πω πιο απλά. Ίσα-ίσα που σκας κι ένα χαμόγελο συνήθως.

Οι 40 πιο καλοπληρωμένοι μουσικοί στον κόσμο

Κάθε χρόνο το Billboard φτιάχνει μια λίστα που δείχνει πού μαζεύεται το χρήμα. Στη μουσική βιομηχανία πάντα. Το Forbes ανακοινώνει κι αυτό τις δικές του λίστες με τους πιο πλούσιους ανθρώπους ανά τομέα, αλλά εκείνη του Billboard είναι λίγο πιο «μουσική», λαμβάνοντας υπόψη κυρίως τα κέρδη από πωλήσεις, συναυλίες και πνευματικά δικαιώματα και αφήνοντας στην άκρη τα λεφτά που βγαίνουν από χορηγίες ή διαφημίσεις. Έτσι λειτουργεί, κατά κάποιο τρόπο, και σαν δείκτης δημοφιλίας ή σαν ένας παλμογράφος που αποτυπώνει κάθε χρόνο το πνεύμα της εποχής. Το πιο μεγάλο, πάντως, πρόβλημα της λίστας του Billboard είναι ότι βασίζεται κυρίως σε δεδομένα από την αγορά των ΗΠΑ, οπότε αμερικανοφέρνει επικίνδυνα. Αλλά και πάλι, έχει πλάκα που έχουν προσπαθήσει να μετρήσουν και το τελευταίο σεντ. Θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε και την άποψη της Εφορίας για όλα αυτά τα νούμερα…

Η Jen Selter στο Vanity Fair

Τις αυτοφωτογραφίσεις της Jen Selter στο Instagram, μπροστά σε καθρέπτες και πάντα φορώντας κολάν που αναδεικνύουν τα πελώρια οπίσθιά της, δεν τις βρίσκω καλαίσθητες. Τις βρίσκω μέχρι και ενοχλητικές -ίσως απλά γιατί δεν είμαι από αυτούς που ελκύονται από τέτοιου είδους πυγές (σημ. αρχαιοελληνιστί ο κώλος). Αλλά δεν μπορώ να αμφισβητήσω ότι η γυμνάστρια από το Long Island είναι ένα από τα φαινόμενα των Social Media. Τη λύση στη μέχρι σήμερα αντιπάθειά μου για το εν λόγω φαινόμενο έρχεται να δώσει το Vanity Fair που προσπαθεί να συμμαζέψει λίγο το προφανές της αυθάδους αυτοέκθεσης. Όχι ότι το πετυχαίνει απόλυτα, αλλά τουλάχιστον οι εικόνες του καλού περιοδικού παραμένουν πέντε κλάσεις πάνω από τις φτήνιες του iPhone της ίδιας της Selter.

Εδώ οι εικόνες:

Και εδώ ένα βίντεο με το making of.

Όταν τα smartphones δεν είναι ασφαλή, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε ένα… Snowden Phone

Όταν ο Edward Snowden έπαιρνε την απόφαση να αποκαλύψει όσα γνώριζε για τις παρακολουθήσεις της NSA δεν θα μπορούσε να προβλέψει τα αποτελέσματα της πράξης του. Και δεν μιλάμε μόνο για την κρίση στις διεθνείς σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και όλων των παρακολουθούμενων χωρών που προκάλεσε, ούτε ακριβώς σε ποια περιοχή του κόσμου θα τον ξέβραζε το κυνηγητό των πρακτόρων. Μιλάμε για τη νέα μόδα που θα προκαλούσε, την αναβίωση της μανίας για την κρυπτογράφηση. Και, βεβαίως, για το γεγονός ότι μια μέρα το όνομά του θα δινόταν σε ένα τηλέφωνο.

Το Snowden Phone της FreedomPop (μέχρι πρότινος λεγόταν Private Phone) είναι μια συσκευή που κρυπτογραφεί όλες τις κλήσεις και τα μηνύματα με 128μπιτη κωδικοποίηση και που παρέχει VPN για ανώνυμο σερφάρισμα στο Internet. Κοινώς, μπορείς να κάνεις όλες σου τις κατασκοπικές ενέργειες, την οργάνωση των τρομοκρατικών σου χτυπημάτων ή να κανονίζεις τα ραντεβού με την παράνομη σύντροφο, χωρίς ποτέ κανείς να μπορεί να στα υποκλέψει. Γίνεται ακόμη καλύτερο: Μπορείς να αλλάζεις τον αριθμό του τηλεφώνου σου όποτε θες. Και δεν τελειώσαμε εδώ. Μπορείς να το αγοράσεις με Bitcoins, ώστε να είσαι απολύτως σίγουρος πως ποτέ κανείς δεν θα μάθει ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του…

Στην ουσία το Snowden Phone είναι ένα παλιό Samsung Galaxy S II, ένα μοντέλο τριετίας, τροποποιημένο ώστε να παρέχει όλα τα παραπάνω που περιγράψαμε. Κοστίζει μόνο 189 δολάρια και έρχεται με συμβόλαιο 10 δολαρίων το μήνα (κυκλοφορεί μόνο στις ΗΠΑ), για όσες κλήσεις και όσα data θες. Φυσικά, πρόκειται κυρίως για ένα κόλπο μάρκετινγκ της FreedomPop –εξ ου και η μετονομασία του από Private Phone που το ονόμαζαν μέχρι πρότινος- που προσπαθεί να κερδίσει από την υστερία που έπιασε τον κόσμο περί ασφάλειας στις επικοινωνίας, έπειτα από τις αποκαλύψεις Snowden. H αλήθεια είναι ότι για να είναι κάποιος πραγματικά ασφαλής θα πρέπει να επικοινωνεί από ένα Snowden Phone μόνο με ένα άλλο Snowden Phone -αλλά και πάλι, το πιο πιθανό είναι ότι αν μια υπηρεσία σαν την NSA θέλει να τον βρει, έχει την τεχνολογία να το κάνει. Αν δεν σου κάνει και θες κάτι πιο ασφαλές, έχει ήδη κατατεθεί μια πατέντα για ένα smartphone που… αυτοκαταστρέφεται τη στιγμή που κάποιος προσπαθεί να τo «πειράξει».

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Ποιος είναι τελικά ο @barackobama;

Τη μέρα που το Netflix ετοιμαζόταν να εξαπολύσει στο τηλεοπτικό σύμπαν τον β’ κύκλο του “House Of Cards” γράψαμε για το tweet του Προέδρου των ΗΠΑ που εκλιπαρούσε: «Νο spoilers please». Σήμερα ερχόμαστε να ανακαλέσουμε ένα κομμάτι της δημοσίευσής μας. Το tweet έγινε κανονικά. Από τον λογαριασμό του Barack Obama. Που είναι πιστοποιημένος από το Twitter. Και ο Πρόεδρος είναι όντως fan της σειράς (πώς θα μπορούσε να μην είναι, άλλωστε;). Αλλά το tweet δεν το έγραψε ο ίδιος ο Obama. «Χαίρω πολύ» θα μου πείτε, «κανείς τόσο σπουδαίος και τόσο απασχολημένος δεν χειρίζεται μόνος του τον λογαριασμό του στο Twitter». Κι αυτό είναι αλήθεια. Όμως η περίπτωση του @barackobama είναι λίγο πιο μπερδεμένη –κι αφού μπήκαμε στη διαδικασία να διορθώσουμε το λάθος μας, αξίζει να μάθουμε πέντε πράγματα παραπάνω για τον λογαριασμό με τους 41,6 εκατομμύρια παραπλανημένους followers.

Πώς τα Social Media ορίζουν τι σημαίνει ομορφιά σήμερα

Κάποτε ήταν τα περιοδικά. Σήμερα είναι το Facebook και το Instagram. Τα πρότυπα της ομορφιάς για τις γυναίκες δεν ορίζονται πια από τα glossy εξώφυλλα, αλλά από το timeline. Βέβαια, μπορεί η εικόνα να αλλάζει προς το πιο καθημερινό, αλλά και πάλι είναι οι celebrities που οδηγούν την αγορά με τα καλομελετημένα selfies τους. Το σίγουρο είναι πως αυτό που ποστάρεται στα social media είναι πια πιο επιδραστικό από αυτό που τυπώνεται σε ένα περιοδικό ή που βλέπει κανείς σε μια ταινία ή μια τηλεοπτική διαφήμιση. Άρα, ένα «κορίτσι της διπλανής πόρτας» έχει κάθε δικαίωμα να ορίσει για τον εαυτό του –ή και να επιβάλει, αν μπορεί, τον εαυτό του– ως πρότυπο ομορφιάς, μακριά από τα ψηλόλιγνα μοντέλα και τις εντυπωσιακές ηθοποιούς.

Σύμφωνα με μια έρευνα που διεξήγε στις ΗΠΑ το Dove σε ένα δείγμα 1000 γυναικών από 18 έως 64 ετών, το 63% συμφωνεί πως πλέον τα social media παίζουν σημαντικότερο ρόλο στο τι ορίζουμε ως ομορφιά, σε σχέση με τον Τύπο, τον κινηματογράφο και τη μουσική. 10 χρόνια πριν, το Dove είχε κάνει μια παρόμοια έρευνα και μόνο το 23% των γυναικών είχαν δηλώσει πως μπορούν οι ίδιες να ορίσουν τι σημαίνει ομορφιά. Σήμερα, τα social media τους δίνουν τη δύναμη να το κάνουν.

«Πλέον οι γυναίκες νιώθουν υπεύθυνες για τον ορισμό της ομορφιάς» σχολίασε ένα στέλεχος του Dove. «Γίνονται όλο και λιγότερο δεκτικές σε εξωτερικές πηγές και τελικά επιλέγουν από μόνες τους». Τα ευρήματα της έρευνας αποτελούν και το αντικείμενο ενός επτάλεπτου βίντεο που παίχτηκε στο Sundance και έχει τίτλο –τι άλλο;- “Selfie”.

 

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ευρήματα της έρευνας είναι οι ανασφάλεις που περνάει η μία γενιά στην άλλη. Μητέρες και κόρες ορίζουν τι σημαίνει γι’ αυτές ομορφιά και οι διαφορές ή οι ομοιότητες συνήθως έχουν να κάνουν με το πόσο η μητέρα ασχολείται με τα social media. Το 63% των μαμάδων, σύμφωνα πάντα με την έρευνα, χρησιμοποιεί πλέον νέα ορολογία στον ορισμό της ομορφιάς, επηρεασμένες από τις κόρες τους.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Πώς οι χρήστες του WhatsApp διπλασιάστηκαν σε λιγότερο από ένα χρόνο

Το WhatsApp είναι αυτή η υπέροχη εφαρμογή που επιτρέπει το instant messaging μεταξύ smartphones με διαφορετικά λειτουργικά (αυτό που λέμε cross platform δηλαδή) και που αν δεν έχεις εγκαταστήσει ακόμη στο κινητό σου και επιμένεις να στέλνεις μηνύματα με (επί πληρωμή) SMS πρέπει να σου δώσουμε μια επιφανή θέση σε ένα μουσείο απολιθωμάτων. Δεν είναι το μοναδικό app που κάνει τέτοια μαγικά, αλλά είναι το πιο μεγάλο και γνωστό. Και με αυτά τα δεδομένα, θεωρείται αυτήν τη στιγμή ένας από τους μεγαλύτερους παίχτες στην βιομηχανία της επικοινωνίας παγκοσμίως.

Την εβδομάδα που μας πέρασε, το μέγεθός του έγινε ακόμη πιο μεγάλο. Διπλάσιο και βάλε. Γιατί ο Jan Koum, ο ιδρυτής και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας, ανακοίνωσε ότι η εφαρμογή χρησιμοποιείται πλέον από 430 εκατομμύρια χρήστες, όταν πέρσι τον Απρίλιο τη χρησιμοποιούσαν περίπου 200 εκατομμύρια. Αν σκεφτεί κανείς ότι ανταγωνιστές του –με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- είναι το Facebook, το Skype, το Twitter (με τα Direct Messages του) και η ίδια η Apple, το κατόρθωμα φαντάζει ακόμη πιο σπουδαίο.

Η ιστορία πίσω από την “Κική” του Φοίβου Δεληβοριά

Ήταν αργά μετά τα μεσάνυχτα, κάποια στιγμή την άνοιξη του ’95. Ο Φοίβος Δεληβοριάς αποχαιρέτησε και τους τελευταίους της παρέας, αλλά αντί να πάει για ύπνο, κατευθύνθηκε μ’ ένα χαμόγελο ικανοποίησης προς το πικάπ του. Ήταν 22 ετών, ενθουσιασμένος που τέλειωνε με την ηχογράφηση του άλμπουμ του, αλλά και λιγάκι αλαφιασμένος, φοβισμένος. Είχε καλέσει στο σπίτι του στην Καλλιθέα τους φίλους του να ακούσουν το υλικό. Τους άρεσε. Του άρεσε που τους άρεσε, αλλά και πάλι κάτι τού έλειπε. Κάτι που θα συνέδεε όλο αυτό το υπέροχο χάος που είχε δημιουργήσει και στο οποίο δεν είχε ακόμη βρει ένα τίτλο που να ταιριάζει. «Φοβόμουν όλη αυτή την ανομοιογένεια», μου εκμυστηρεύεται, 19 χρόνια μετά. Η επόμενη ήταν η τελευταία μέρα πριν τις μείξεις και ο Φοίβος έπρεπε να παραδώσει το τελικό υλικό. Έπρεπε να βιαστεί.